बहानाबाजीमै बित्यो कलेजलाइफ

कलेजलाइफ भन्नेबित्तिकै स्वतन्त्र जीवनको रूपमा अझै पनि परिभाषित गरिन्छ । बाल्यावस्था पार गरेर युवावस्थामा आइपुग्दा क्याम्पसको अध्ययन सुरु हुन्छ । स्कुलको कडा नियमबाट दिक्क भएको मन क्याम्पसमा जाँदा अलि बढी स्वतन्त्र हुन खोज्छ नै । त्यसैले क्याम्पस जीवनलाई मैले पनि मोजमस्तीमा बिताउन चाहेँ ।
व्यवसायमा जुटेको पारिवारिक पृष्ठभूमिका कारण कमर्स विषय अध्ययनको लागि २०४० सालमा महेन्द्र मोरङ आदर्श बहुमुखी क्याम्पसमा भर्ना भएँ । अधिकांश साथीहरू स्कुल जीवनकै भएकाले क्याम्पसलाइफमा सोचेभन्दा बढी रमाइलो गर्न पाइयो ।
घरबाट पनि स्कुलमाजस्तो धेरै कडीकडाउ नगरेपछि कलेजलाइफले नयाँ रङ लिन थाल्यो । केही दिन त नियमित कक्षा लिइयो तर पछि १४ जनाको सर्कल बन्यो । बिस्तारै मोजमस्तीले जरा गाड्दै गयो । कक्षा बङ्क गरेर क्यान्टिन जाने, टेबल–टेनिस खेलेर समय बिताउने गर्न थाल्यौँ । कक्षा नलिएपछि घरमा भने अलि बढी मेहनत गर्न कर लाग्थ्यो । घरमा गरिएको मेहनतले भने परिवारको बढी विश्वास जित्न सकेँ ।
त्यो बेला विराटनगरमा जलजला, हिमालय र अरूण गरी तीनवटा चलचित्र हल थिए । यी तीनवटै हलमा लागेका प्रायः कुनै पनि चलचित्र हेर्न छुटाउँदैनथ्यौँ । क्याम्पस जाने भनेर फिल्म हलमा दिन बिताउँदाका क्षणहरू निकै रमाइला लाग्थे । झन् कक्षामा फिल्मको कहानी सुनाउन खुब रमाइलो हुन्थ्यो । कुनै प्राध्यापक मन परेन भने पूरा ¥यागिङ गरिन्थ्यो । यसको नेतृत्व म र एउटा साथीले गथ्र्यौँ ।
सबै साथीभाई समय बिताउन क्यारामबोर्ड खेल्थ्यौँ । यसबाहेक हाम्रो सौख भनेको मोटरसाइकल ड्राइभिङ गर्दै भेडेटार जाने र फर्किने हुन्थ्यो । कलेज जाँदा हामी सबै साइकलमा नै जान्थ्यौँ । मसँग पनि एउटा स्पोर्टस साइकल थियो । तर, बाहिर घुम्न जानुप¥यो भने घरमा बहाना बनाएर मोटरसाइकल लिएर घरबाट निस्कन्थ्यौँ ।
एक दिनको कुरा हो, साथीको आफन्त बिरामी हुनुभएर हामी सबै साथी कोसी अञ्चल अस्पताल गयौँ । त्यहाँकी नर्ससँग सामान्य झगडा भयो । बेलुका घर फर्किदा ठूलोबुबाले थाहा पाउनुभएछ, उहाँले झपार्नुभयो । त्यो घटनाले अहिले पनि मलाई पाठ सिकाउँछ ।
कलेजलाइफमा केटाहरूलाई त ¥यागिङ गरियो । तर केटीको मामलामा भने म अलि फरक थिएँ । साथीहरूले कहिलेकाहीँ केटीहरूलाई जिस्काए भने पनि म रिसाइदिन्थेँ । प्रायः साथीहरूका गर्लफ्रेन्ड थिए । तर, मैले त्यसरी कसैलाई हेरिनँ । मन पराउने भए पनि प्रस्ताव राख्ने मौका मिलेन ।
एक दिन मेरो एउटा साथीले वीरगञ्जकी एउटी केटीलाई भगाएर ल्याएछ । उसलाई लुकाउन मैले मेरो गाडी प्रयोग गर्न दिएँ । पछि प्रहरीले यो कुरा थाहा पायो । भगाउनको साटो पारिवारिक वातावरण मिलाउन पहल गरेको भए उचित हुन्थ्यो होला भन्ने लागिरह्यो ।
स्नातक तहमा पुगेपछि भने पढाइमा म अलि बढी गम्भीर बन्न पुगेँ । हुन त म पढाइमा कहिल्यै फेल त भइनँ तर पनि पारिवारिक जिम्मेवारी बढ्दै थियो । म एक वर्षको हुँदा बुबा बित्नुभएकाले पनि मैले गम्भीर बन्नुपर्ने वातावरण हुँदै गयो । साथीहरू पनि कतिपय बाहिर गए । भएकाहरूसँग पनि पहिलेजस्ता घुम्ने र मोजमस्ती गर्ने क्रम घट्दै गयो । त्यो बेला मैले पाँचवटा व्यवसाय सम्हालेको थिएँ । स्नातकोत्तर अध्ययन भने पहिलो वर्ष मात्रै पढेँ । व्यवसायमा लागिसकेको थिएँ । यसले गर्दा पढाइलाई पूरा गर्न सकिनँ ।
अहिले सम्झँदा त्यो क्षण निकै रमाइलो लाग्छ । तर, कतिपय साथीहरूले घरमा मेहनत नगर्दा पढाइ बीचबाटै पनि छाडे । क्याम्पसमा राम्रो पढ्न नसकेकाहरूले घरमा बढी मेहनत गरे पारिवारिकरूपमा र आप्mनो भविष्यका लागि हितकर हुन्छ भन्ने बुझाइ मेरो छ । झन् अहिले त समय आधुनिक बन्दै गएको छ । हरेक विद्यार्थीले फरवार्ड हुन र अध्ययन पूरा गर्न आवश्यक छ । त्यसैले राम्रा र नराम्रा जस्तासुकै काम गरिए पनि सही–गलत छुट्याएर सुधार्दै अघि बढ्न सके अवश्य सफल भइन्छ ।
अविनाश बोहोरा (अध्यक्ष) मोरङ व्यापार सङ्घ
बोहरा हाल बोहरा इन्डस्टिूज, हिमालयन इन्डस्टिूज, अन्नपूर्ण लघु उद्योग, एभरेष्ट सोल्भेन्ट, बोहरा टूेड कन्सर्नका सञ्चालक हुन् ।
प्रस्तुति : सुदीप कोइराला